روان شناسان و متخصصان امور تربیتی عقیده دارند که هرگونه تنبیه بدنی برای فرزندان زیان آور و مردود است و از نظر جامعه شناسان نیز ، چون حرمت انسانها خدشه دار می گردد ، پذیرفتنی نمی باشد و باید از آن خودداری به عمل آید .
ولی همانطور که کلمه تنبیه به معنای آگاهی دادن است ، می توان از راه آگاهی دادن هر چه بیشتر ، فرزند یا فرزندان خطاکار و نافرمان را از ادامه عمل وی بازداشت ویا به تنبیه روانی فرزند خاطی پرداخت . به این معنی که کودک یا نوجوان را از انجام کار یا عمل مورد علاقه اش ، برای مدتی که متناسب با خطایش باشد ، محروم ساخت و این کار به موقع خود ، با شدت و ضعف لازم انجام داد تا همگی از آثارش به باور برسند و نتیجه هر گونه نافرمانی و خطاکاری را ملکه ذهن خود قرار دهند . باید دقت شود که تنبیه روانی هم به میزان خطا صورت کیرد . نه کمتر نه بیشتر . و مهم تر اینکه ، بین فرزندان بدون اغماض و تبعیض اجراء گردد و اگر بخشودگی نیز مورد نظر است ، علّت آن در فرصت مناسب برای اعضای خانواده توضیح داده شود و یا در چنین مواردی بهتر است که برابر نظر خواهی سایر فرزندان تصمیم نهائی گرفته و اقدام شود .
تجربه نشان داده است که با پیاده کردن روش تنبیه روانی ، فرزندان سعی می کنند از هر گونه نافرمانی و خطا دوری جویند تا باعث تنبیه روانی شان توسط والدین نگردد و آنان را از انجام برخی کارها یا برنامه های مورد علاقه شان محروم نسازد .
نظرات شما عزیزان:
|
منوی اصلی
تبادل لینک هوشمند 
ورود
اعضا:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
نویسنده: 
